‘Goh, ik begin al weemoedig te raken’, zegt Paul vanavond als we aan tafel schuiven. ‘Alleen al dat lekkere eten dat we de laatste tijd voorgezet hebben gekregen’. Eva staat ondertussen in de keuken. Even daarvoor is zij naar de Haarlemmerstraat gefietst om eten op te halen bij Look, een jongen die zij nog van haar lagere school kent. ‘O ja, was hij niet klein en dik?’, vraagt Paul. ‘Nee!’, roepen Eva en ik in koor, ‘hij was juist lang en slank’. ‘Dan herinner ik 'm niet’, zegt Paul droogjes. Ik herinner me Look wel, hij had een piepklein broertje met rood haar, dat was iets dat mij bij bleef.
Ondertussen tovert Eva uit de keuken het ene na het andere exquise gerecht. Het ziet er allemaal even prachtig uit en de smaken zijn echt geweldig. We genieten. Zeker voor herhaling vatbaar, maar Look en zijn vrienden stoppen er weer mee. Zeven weken lang hebben zij elke zondag voor liefhebbers gekookt. Nu weer tijd voor iets anders.
Dat geldt ook voor Eva. Twee jaar geleden, op 7 maart 2018 verliet zij het huis om op kamers te gaan. Ik was die ochtend op de verjaardag van mijn moeder en snelde naar huis in de hoop nog een glimp van de verhuizing mee te krijgen, maar bij thuiskomst was de vogel al gevlogen. Enigszins ontredderd nam ik plaats in haar onttakelde kamer. Oké, dit was het dus. Ondertussen ontving ik via de app vrolijke foto’s van Eva die een fles champagne opentrok met haar vrienden. Maar half maart van dit jaar, we hadden net met z’n allen de 94ste verjaardag van mijn moeder gevierd, was ze er ineens weer. Er verschenen weer blauwe besjes en havermelk in de ijskast, een pakje tampons werd tussen de closetrollen geschoven en Eva installeerde zich ruim op de bank. Hoe zou dat gaan?
Het ging goed zoals jullie de afgelopen tijd in dit blog hebben kunnen lezen. Natuurlijk werden we genadeloos geportretteerd (‘o jee, alle jeugdtrauma’s komen eruit’, schreef een vriendin toen Eva’s verhaal over de pianoleraar online kwam), maar we hebben er van genoten. Nog even, dan weer tijd voor iets anders.
Door de moeder van Eva