Ik houd van brandende kaarsen. Als ik vroeger met mijn ouders op vakantie was en we een kerk binnenliepen, vroeg ik altijd om een euro om een kaarsje aan te steken. 'Voor oma', zei ik dan. Bij mij thuis, als er iemand te gast is, steek ik ook altijd kaarsen aan. Maar als ik alleen thuis ben, kan ik er niet echt van genieten. Dan zie ik de kaars in mijn ooghoek wegbranden en denk ik: wat zonde, straks is ie op en moet ik weer een nieuwe kopen. Wat zegt dat over mij? Dat ik het anderen wel gun maar mezelf niet? Laatst kocht ik eens een cilinderkaars, in plaats van een dinerkaars, en die gaan een stuk langer mee kan ik je vertellen. Ineens kan ik er zo van genieten. Het vlammen van de kaars is het teken dat de werkdag is afgelopen en ik kan beginnen met ontspannen. Ik dacht gister wel heel even: ach wat jammer nou, straks is ie weer op maar toen dacht ik: en dan koop ik gewoon weer een nieuwe.
We moeten nog even volhouden tot we weer ergens buitenshuis van een biertje kunnen genieten of een bezoekje aan een museum kunnen brengen. Ik ga mijn laatste weken bij AT5 tegemoet en ik heb besloten me volledig daar op te storten. Dat betekent dat dit, in ieder geval voor nu, mijn laatste tekstje is. Ik heb weer genoten! Ik hoop jullie ook. Een vriendin van me gaat een illustratie maken bij een van mijn gedichten. Misschien dat ik er een mooie prent van kan maken, mochten jullie daar geïnteresseerd in zijn.
voor nu: STAY STRONG & HEALTHY en vergeet niet genereus te zijn voor jezelf.
liefs,
Eva