Gisteravond dacht ik ineens: waarom ga ik niet bij de Vomar werken. Gewoon eventjes, om toch nog wat geld bij elkaar te sprokkelen. Er zit er eentje bij mij om de hoek. 'Dit filiaal gaat bijna weg', zag ik op een poster staan toen ik er mijn boodschappen deed. Ideaal, dacht ik. Ik heb namelijk nogal de neiging om lang bij plekken te blijven werken en de Vomar is niet precies de baan die ik voor mezelf voor ogen had. Dus typte ik een mailtje.
Geachte meneer/mevrouw,
na jarenlang in de horeca te hebben gewerkt, zou ik nu graag de overstap maken naar de retail. Hoewel noodgedwongen, ben ik benieuwd naar deze nieuwe ervaring. Ik woon sinds kort om de hoek bij de Vomar op de Nobelweg en merk dat er een vriendelijke sfeer hangt. Ik hoop en denk daaraan bij te kunnen dragen. Mochten de afdelingen brood of kassa nog mensen zoeken, dan hebben die afdelingen mijn voorkeur. Ik ben helder en klantvriendelijk.
Ik zag het al helemaal voor me: vroeg opstaan om broodjes in alle soorten en maten af te bakken, koffiepauze houden met een bakkie pleur dat naar niks smaakt, op basis van iemands boodschappen inschatten wat voor persoon het is (hagelslag, brood en melk: een ouder met kleine kinderen, vier halve liters en een plofkip: een levensgenieter). Ik dacht dat ze me met open armen zouden ontvangen, dat ik een mailtje terug zou krijgen met: kom nu snel, we hebben je nodig! Vanmiddag kreeg ik een mail terug.
Beste Eva,
Wat leuk dat jij bij Vomar wilt komen werken! Op dit moment hebben wij geen vacature beschikbaar die goed bij je past. Mocht er een andere functie vrijkomen, dan mag je natuurlijk altijd opnieuw solliciteren via onze website. We danken je voor alle tijd en moeite die je genomen hebt om te solliciteren.
'...geen vacature die goed bij je past'. Wat had ik dan moeten opschrijven? Ik houd van vakkenvullen? Ik ben altijd op de hoogte van de nieuwste aanbiedingen? Ik laat nooit iets uit mijn handen vallen? Hoe dan ook: de Vomar wil mij niet en misschien is dat maar beter ook.