'Kijk eens uit je raam'. Mijn ouders kwamen laatst langs mijn huis lopen. Ik stapte op mijn balkon en daar stonden ze. 'We doen een ommetje!', riep mijn moeder. Dat zie ik, wilde ik zeggen. Maar het bleek een korte inleiding, een aanzet voor een ander verhaal. 'Ik heb nu met m'n zussen de app Ommetje', ging ze verder, 'dan kijken we wie de meeste ommetjes loopt. Hoe langer je loopt, hoe meer punten je krijgt'. 'En? Ben je een beetje aan het winnen?', vroeg ik. 'Nee Conny staat ver boven me'. Conny is haar jongste zusje. Altijd pijnlijk: de benjamin die er met de prijs vandoor gaat.
Gister belde ze me op. 'Hoe gaat het met je ommetjes?', vroeg ik haar. 'Beter, beter. Ik zet hem nu ook gewoon aan als ik boodschappen ga doen'. Jij kleine valsspeler, wilde ik zeggen, dat is toch geen ommetje. Maar ze vervolgde snel: 'Dan loop ik wel een extra rondje, hoor. Paul loopt elke dag voor werk al een rondje'. 'Heeft papa nu ook al die app?', vroeg ik wat bezorgd. 'Nee maar ommetjes voor negen uur zorgen voor extra punten en ik moet me erg bedwingen om hem niet mijn telefoon mee te geven'. Na die zin schieten we allebei in de lach. Moge de beste winnen, zeggen we dan maar.