Esther is een studievriendin van mijn moeder, maar meer nog een vriendin van het hele gezin. Vroeger was ze mijn oppas. Ze was een meester in mij al spelend laten leren. 'Al spelend leren': de onderwijsgoeroes en kinderspecialisten zijn er dol op, maar het is nou juist iets dat niet te leren valt. Zodra iemand gaat leren hoe diegene een ander op een speelse manier iets kan leren, is het dus al niet meer speels. Het hele ding is juist de ongedwongenheid en als er iemand ongedwongen is, is het wel Esther. Ik heb dan ook veel geleerd van haar; over het belang van buiten de lijntjes kleuren, dat ik niet zomaar alles van iedereen moet aannemen, dat niks écht gek of raar is. Zo raapte ze een keer - onderweg van school naar huis - een banaan van straat op, waarna ik haar verbijsterd aankeek, waarop zij zei: 'Wat? Ik haal de schil er toch vanaf?'. Nu nog, kan ik erg genieten van de rare hersenspinsels die ik soms met haar deel. Het is net alsof we tennissen maar dan met woorden. Zoals gister toen ze bij ons kwam eten.
'Wauw.', zegt Esther. 'Wat zijn die goudgeel'.
Ik volg haar blik naar de aardappeltjes. Ze zijn inderdaad mooi. 'Goudgeel gebruind.', zeg ik. 'Kan je dat zo zeggen?'.
'Het klopt wel alle drie.', antwoordt Esther.
'Goudgeel gebruind...' Langzaam herhaal ik de woorden. 'Het klinkt gek omdat het drie kleuren zijn', zeg ik om Esther uit te dagen.
'En omdat het drie g's zijn.', gaat Esther verder. '3G's...', ook zij herhaalt haar woorden. 'Eigenlijk zou het 5G moeten zijn. Alleen zouden ze dan eerder verbrand zijn dan gebruind'.
Ik schiet in de lach en kijk of mijn ouders ons gesprek ook volgen, maar die hebben hun tanden al in de aardappeltjes gezet.