Niemand die vraagt of ik een latte van vier euro lust
of een biologisch glutenvrije worteltaart van acht.
Er is geen sprake van een lange rij of een thee waar ik al uren op wacht.
Het enige dat er is, is gratis vitamine D
en al mijn buurtgenoten genieten met me mee.
Twee studenten met gladgeschoren wangetjes en een sigaretje in de mond
Een oude mevrouw op hoge hakken in gezelschap van haar hond
Een Surinaamse dame in gesprek met een Turkse meneer
“Mooi weer maar geen koffie”, roepen ze over en weer.
We missen de koffie maar hebben wel de company
want nog nooit heb ik me zo samen gevoeld op het terras van een gesloten Coffee Company.