In de ene hand heeft hij een laptop, op zijn hoofd een koptelefoon en in zijn andere hand een webcam.
‘Eva, kan je me heel even helpen? Hoe zie ik nu of ik op de wifi zit?’
Ik loop naar hem toe en klik op ons wifi-netwerk. ‘Wat is het wachtwoord?’
Mijn moeder roept uit de keuken het wachtwoord, ‘…of het was andersom’, zegt ze vervolgens.
Mijn vader klaart een diepe zucht.
Maar welja! Het is het juiste wachtwoord. Ik schik mezelf weer op de bank.
‘Eva, hoe laad ik de webpagina opnieuw?’
Ik klik op de knop voor Verversen.
‘Eva kan je me nog heel even helpen? Hoe neem ik nu deel aan dit gesprek?’
Ik klik op het knopje Deelnemen. ‘O, je camera gaat nu aan pap!’
Ik spring snel, met mijn warrige haar en pyjama aan, uit beeld.
‘Paul!’, klinkt het een seconde later via de laptop door vier vrouwen tegelijk.
Mijn vader lacht wat ongemakkelijk maar blijft verder stil.
Vrouw1: ‘Wauw wat een boekenkast, Paul’.
Vrouw2: ‘Ik heb geen boekenkast jongens, sorry’
Vrouw3: ‘Horen jullie mij?’
Vrouw4: ‘Ik zie maar vier personen nu, jullie?’
Vrouw1: ‘Paul ben je er?’ Het blijft even stil.
‘Ja’, zegt hij opgelucht.