Het is de derde avond en we bevinden ons in de woonkamer. Mijn vader leest een boek, mijn moeder zit op haar mobiel en ik zit rustig een film te kijken (Potrait de le jeune felle en feu via picl: aanrader).
Voor ons alle staat een kom thee en een stukje bananenbrood dat ik vanmiddag heb gebakken. We hadden niet alle ingrediënten in huis maar hij is lekker. Ik bereid me maar vast voor op koken met wat erin huis is.
Tududu… tududu… tududu, klinkt het ineens.
‘Hoi mama, zie je me?!’, schreeuwt mijn moeder door de kamer heen.
Ik zet mijn film op pauze wetende dat ik de komende minuten niks zal volgen wanneer ik verder blijf kijken.
‘Ja ik zie je’, klinkt het van de andere kant. Mijn lieve oma zit alleen thuis en niemand kan bij haar langs.
‘Oh Ik zie jou niet mama!!’, schreeuwt mijn moeder weer.
Volgens mij verstaat ze je prima, denk ik, maar ik zeg maar niks.
‘Oh nu wel!! Ik…’
‘Ik ben vandaag ook..’
Mijn moeder en oma proberen allebei tegelijk te praten.
‘Praat jij eerst maar’, zegt oma rustig.
Ze praten kort met elkaar.
‘Ik laat je nog even de vloer zien mama!!’, onhandig houdt mijn moeder haar telefoon ondersteboven, ‘Vind je het mooi?!’
‘Ja ja ja. Nou houd je goed hè’, zegt oma.
‘Ja dag mama!!’, zegt mijn moeder.
Als een kind zo blij, denk ik, glimlachend zet ik mijn film weer aan.