Nu kan je denken, waarom zou je jezelf dat aan doen? Die gedachte snap ik, dat dacht ik namelijk eerst ook. Maar het valt best mee. Ik leer het huis waar ik ben opgegroeid, en inmiddels al twee jaar niet meer woon, opnieuw kennen.
Ik stond vandaag weer voor het eerst hier onder de douche: wat een pisstraaltje is het nog steeds. Het valt alleen meer op nu ik de waterdruk bij mij thuis gewend ben. Terwijl ik onder de douche stond, keek ik mezelf aan in de spiegel. Vroeger keek ik dan naar de tegels achter me om te kijken of ik al gegroeid was. Toen hoopte ik nog zo dat ik langer zou worden. Nu keek ik tevreden naar mijn gezicht: ouder dan eerst maar jonger dan later.
Toen mijn broer uit huis ging en ik de grote slaapkamer kreeg, keek ik enorm uit naar het hebben van een balkon. Uiteindelijk heb ik hem maar een enkele keer gebruikt. Afgelopen dinsdag stonden we op datzelfde balkon, om 8 uur ‘s avonds, om te klappen voor alle zorgmedewerkers. Langzaam kwamen steeds meer buren naar buiten en klapten we met de hele Kerkstraat voor iedereen die dag en nacht voor ons aan het werk is. Terwijl ik dit schrijf, ben ik bezig met het maken van een sudoku. Ik weet nog goed dat ik als kleine gup erg trots was op het feit dat ik iets kon wat mijn vader niet kon. Op campings in Frankrijk hebben mijn broer en ik uren sudoku’s zitten maken. Als ik er eentje af had, liet ik hem vol trots aan mijn vader zien. Tjonge jonge dat zou ik nou nooit kunnen, zei mijn vader dan. Hij kon het heus wel maar hij had er het geduld niet voor. ‘Misschien is dit de tijd om sudoku’s onder de knie te krijgen pap’, zeg ik tegen hem vanaf de bank. Hij glimlacht, ‘daar heb ik het geduld niet voor’.Â
Alleen maar meer reden om aan sudoku’s te beginnen, denk ik: het hebben van geduld kan de aankomende tijd nog goed van pas komen.