Na oud en nieuw heb ik besloten mijn ouders even een tijdje niet te zien. Een vrijwillige quarantaine ter bescherming van hen. Het is gek dat ik dat lastig vind. Ze niet zien, bedoel ik. Ik ben drieëntwintig en geheel zelfstandig. Toch zijn zij nog een essentieel deel van mijn leven. Ik ben benieuwd of dat ooit minder wordt. Of er ooit een moment komt, dat ze geen essentieel deel meer van mijn leven zijn. Misschien pas als ik zelf kinderen krijg. Als ik de rol van ouder zijn, overneem. Ze zullen een goede opa en oma zijn. Dat weet ik zeker. Ergens vind ik het wel jammer dat de opa en oma van mijn kinderen, in ieder geval van mijn kant, in Amsterdam zullen wonen. Ik vond het juist zo waardevol om ook een thuis te hebben buiten Amsterdam: om vlaai te eten in Heerlen of verstoppertje te spelen op de oude boerderij in Lisse. Alles wat ik zeg over de simpliciteit van het bestaan daar, zal vast ongelukkig klinken uit mijn mond. Ik ben natuurlijk 'de Amsterdammer die niet buiten de ring komt'. Toch heb ik het altijd iets prachtigs gevonden om ook dat te kennen, al was het maar voor een beetje.
- Eva Voogt