'Hoe was Felix vroeger?', vraagt Mathilde aan mijn moeder. 'Felix was rustig maar hij kon ook enorm lachen.', begint mijn moeder te vertellen. 'Dan zetten we hem voor Buurman en Buurman en dan zat hij echt te scháterlachen'. Ze kijkt op naar de lucht, haar ogen half toegeknepen, en vertelt verder: 'Hij kon sowieso heel geïnteresseerd naar dingen kijken. Als we op vakantie waren en één van ons even moest douchen bijvoorbeeld, zetten we hem gewoon voor de weersvoorspelling en dan keek hij daar heel aandachtig naar'. Mathilde slaat lachend haar arm om Felix heen. 'En Eva?', vraagt ze dan. Mijn moeder richt haar blik op mij. 'Eva was ook rustig maar huilde veel. Ze had een gevoelige buik en bleek niet goed tegen melk te kunnen. Dus toen zijn we haar op een gegeven moment sojamelk gaan geven'. Felix neemt de laatste slok van zijn wijn, en zegt: 'Ik zat voor een beeldscherm en Eva dronk sojamelk: er is niet veel veranderd dus'. Lachend kijken Felix en ik elkaar aan.
- Eva Voogt