In het Sarphatipark zijn er, met witte graffiti, allemaal grote cirkels in het gras gespoten. Tussen elke cirkel zit zo'n anderhalve meter. 'Wat typisch dat in Nederland men gewoon kan bedenken: laten we wat cirkels spuiten, en dat wij ons er dan allemaal keurig aan houden.', zei ik licht spottend terwijl ik met drie vrienden het park inliep. Even later namen ook wij plaats in één van de cirkels en betrapte ik me er op hoe prettig en overzichtelijk ik het vond. 'Van mij part houden ze die cirkels ook na corona.', zei ik aan het eind van de middag. 'Ik ben dan ook een Nederlander'.
De afgelopen maanden heb ik eigenlijk hetzelfde ervaren: iemand met autoriteit tekende een cirkel om me heen en zei dat ik daar beter niet uit kon gaan. In eerste instantie was er scepsis en wat rebellie, vervolgens blinde paniek en toen kwam de totale rust. In mijn cirkel zaten mijn ouders en mijn beste vrienden, meer had ik ook niet nodig. Nu voel ik bijna dezelfde paniek als aan het begin. Ditmaal niet omdat ik in mijn cirkel moet blijven, maar omdat ik eruit mag. Vergis je niet, ik ga de vrijheid met open armen weer tegemoet, maar houd ondertussen mijn cirkeltje dichtbij me.