Inmiddels weten jullie behoorlijk veel over mij. Best vreemd als ik er - te lang - over nadenk. Van een deel van jullie ken ik alleen het emailadres. Waarom deel ik dit, vraag ik me soms af, maar meer nog: waarom deel ik dit zo graag? Het is bijna een soort exhibitionisme van mijn kant en voyeurisme van jullie kant. Beiden in niet-seksuele zin, welteverstaan.
'Een goede schrijver is een blote schrijver. Eentje die zichzelf helemaal aan zijn lezers geeft, zonder voorbehoud.', schrijft Bart Smout in de Volkskrant (3 juni, 2014). Helemaal mee eens, denk ik, als ik het lees. Tot ik zie dat het artikel over de selfie-tentoonstelling van Heleen van Royen gaat, waarin zij als eerste Nederlandse auteur met haar schaamlippen in het Letterkundig Museum te zien is.
De eigen schaamlippen is een intimiteit die ik niet graag met wildvreemden deel - niet dat dit veel uitleg nodig heeft, maar ik geef hem toch - omdat het een intimiteit is die ik ook niet zo maar wil ontvangen. Een korte dialoog tussen twee mensen die elkaar liefhebben of een gedetailleerde beschrijving van een ongemakkelijke situatie, zijn het soort intimiteiten waar ik dol op ben, ook van wildvreemden. Zo las ik laatst een gedicht van Toon Tellegen:
De een zei, heel zachtjes:
'Zal ik maar weggaan?'
'Ja', zei de ander, nog zachter.
'Zal ik nog terugkomen?'
vroeg de een, bijna onhoorbaar.
Ja, dacht de ander
en schudde haar hoofd.
Terwijl ik het las, begonnen mijn vingertoppen te tintelen: een reactie die optreed als ik iets heel verdrietigs of pijnlijks ervaar. Het is simpel en subtiel maar snijdt door merg en been. 'Daar zijn woorden voor', is de bloemlezing waar het gedicht in staat.