Na de vakantie werk ik nog drie weken voor AT5. Vanaf februari heb ik niks gepland. Ik heb geen zin om nog meer extra vakken te volgen aan de Universiteit van Amsterdam. Alle vakken die daar worden gegeven en ik nog wilde doen, heb ik gedaan. Wat ik de komende maanden wel wil doen, weet ik nog niet. Of eigenlijk: wat ik het resterende deel van mijn leven wil doen, weet ik nog niet.
Ik was bij mijn ouders eten. Mijn vader stond de afwas te doen. Ik vertelde over de plannen van een vriendin om vanaf februari nog een minor te doen. 'En jij dan?', zei mijn vader. 'Heb jij nog plannen of ambities?'. Ik zuchtte. 'Nee ik heb helemaal geen ambities meer'. Mijn moeder schoot in de lach vanaf de bank. 'Ik bedoel voor aankomend half jaar', zei mijn vader. 'Dat weet ik nog niet', antwoordde ik geprikkeld. Dit was al de zoveelste keer dat we het erover hadden. Telkens met dezelfde uitkomst: ik weet het nog niet. Mijn vader is bang dat ik in een zwart gat val als ik niks gepland heb staan, als ik mijn dagen zelf moet vullen zonder structuur of een doel. Hij kijkt ook helemaal niet zo uit naar zijn eigen pensioen: 'Dan moet je elke dag opnieuw bedenken wat je wil gaan doen'. 'Ja dat is het hele ding van vrijheid, pap'.