'Het klinkt misschien wel erg marxistisch wat ik nu ga zeggen maar in deze tijd besef je toch wel hoe erg onze samenleving is ingericht op het behalen van succes. En zodra je het hebt, ben je te druk om ervan te genieten.', zei een vriendin van mij gisteren tijdens een wandeling. En vervolgens: 'Ik vind het echt een verademing om mijn dagen te kunnen vullen met het lezen van een boek, eten en slapen'. Ik moest lachen, omdat ik eigenlijk hetzelfde ervaar. Natuurlijk zijn er wel dingen die ik uit mijn normale leven mis maar de rust en het ritme doen me ook goed.
'Ik vind het zo zielig voor jou.', zei mijn vader laatst tegen mij. 'Hoezo?', vroeg ik, oprecht niet wetend waarom ik zielig zou zijn. 'Jij staat nog zo in de bloei van je leven'. De bloei van mijn leven. Dat klinkt sowieso nogal zwaar, vind ik. Hij bedoelde waarschijnlijk dat ik er normaal veel op uitga en veel beleef dus dat het voor mij een grote verandering is. Maar met het gevolg dat ik ineens ging twijfelen aan mijn eigen tevredenheid.
'Ik begrijp helemaal wat je bedoelt', zei mijn vriendin toen ik haar hierover vertelde. 'Ik denk juist dat het heel bijzonder is om dit op onze leeftijd mee te maken. Wij weten nu voor de rest van ons leven dat we ons eigen ritme kunnen creëren en daar tevreden mee kunnen zijn'.
Ja precies, dacht ik. Dat is het. Alles wat ik nu meemaak, of misschien beter gezegd: alles wat ik nu niet meemaak, vormt mij meer dan alles wat ik zou hebben gedaan als er niks aan de hand was.
Hoewel dit waar is, wil ik mijn verhaal toch wat relativeren. Ik was vandaag met een andere vriendin aan het wandelen - het is inmiddels een dagelijkse bezigheid - toen we op de grond een streep zagen staan die de 1.5 meter aangaf. Om aan beide uiteinden van de streep te staan, moesten we allebei nog een klein stapje verder uit elkaar doen. 'Tja.', zei ik. Weet je...', zei zij. '...zolang jij je goed voelt bij de afstand die we houden en ik, lijkt me het prima. Bovendien ga ik ervan uit dat jij niet met allerlei mensen zit te tongen nu.' Waarop ik antwoordde: 'Nee, was het maar zo'n feest'.