Ik ging vandaag weer eens achter de piano zitten die beneden in de hal staat. Ik blies het stof van de toetsen en zocht op mijn telefoon een tutorial op; (No One Knows Me) Like the Piano, een nummer van Sampha met een prachtig pianospel dat zelfs een amateur als ik zou moeten kunnen leren.
Vroeger zat ik op pianoles. 'Improvisatie Jazz'. Bij een open dag van de muziekschool leek dat me het allerleukst. Het was een grote teleurstelling toen ik erachter kwam dat je eerst piano moest leren spelen voor je improvisatie jazz kan doen. Mijn pianoleraar was een jongen van rond de vijfentwintig. Ik vond jongens van die leeftijd normaalgesproken heel interessant, maar hem niet. Hij had van dat sluike haar, een brilletje en kleren in neutrale kleuren. Hij was stil en verlegen - net als ik overigens - en hij vond altijd dat ik goed had geoefend, zelfs als ik thuis helemaal niks had gedaan. Ik vond hem destijds het toppunt van ongemakkelijkheid.
Nadat ik mijn middenvoetsbeentje had gebroken met belletje trekken, zat mijn hele rechterbeen in het gips. Verschillende vrienden uit mijn klas hadden hun naam erop geschreven met een hartje of een smiley ernaast. Met krukken en al bracht mijn moeder mij naar pianoles. Toen ze me na de les weer op kwam halen en ze het met mijn pianoleraar even over mijn gips had, vroeg ze aan hem: 'Wil jij niet je naam erop schrijven?'. Ik dacht nee mam, asjeblieft niet maar voor ik iets kon zeggen (of hij antwoord kon geven), begon ze al in haar tas te grabbelen. 'Wacht even hoor, ik moet wel ergens een stift hebben.' Ze had zo'n tas waar altijd alles in zat behalve hetgeen wat je zocht. Met een gespannen gezicht keek ik toe hoe ze haar tas overhoop haalde. In mijn gedachten liet ik alles wat op een stift leek in haar tas verdwijnen. 'Hebbes! Hier moet het vast ook wel mee lukken.' Ze haalde een fineliner tevoorschijn; zo'n pen met een hele dunne punt. Met enige twijfel nam mijn leraar de fineliner aan. 'Zo Eva, zet maar even je been neer zodat hij er bij kan.', zei mijn moeder tevreden. Ik schoof mijn been voor zijn pianokruk. Hij boog zich voorover en zette de fineliner op mijn gips. De fineliner gaf geen inkt af. 'Volgens mij doet hij het niet.', zei hij. 'Jawel joh, gewoon wat harder drukken.', zei mijn moeder. Hij begon hevig heen en weer te krassen. Mijn wangen begonnen te gloeien en mijn handen te zweten. Het liefst los ik nu op, dacht ik, en blijft alleen dat gips hier liggen. Na wat leek op uren stonden er een aantal krassen op mijn gips. Met geen mogelijkheid las je zijn naam erin. 'Zo. Dat ging wat lastig.', zei hij halflachend terwijl hij de fineliner aan mijn moeder teruggaf. 'Nou, leuk hoor. Hè Eva?'. 'Ja, leuk, dankjewel.', zei ik zonder hem aan te kijken. Het liefste rende ik zo snel mogelijk het klaslokaal uit maar dat ging wat lastig met gips. Zwijgend stonden mijn moeder en ik even later in de lift. Toen we naar buiten stapten en ik de frisse wind in mijn gezicht voelde, kon ik eindelijk weer ademen. 'Ik wil geen pianoles meer.', zei ik terwijl ik voor me uit staarde.
Niet veel later stopte ik inderdaad met pianoles, máár inmiddels heb ik het eerste deel van het pianostuk van Sampha onder de knie.