Vanaf 1 juni is het verplicht om een mondkapje te dragen in het openbaar vervoer. Dit nieuwsbericht deed me denken aan een periode waarin ik noodgedwongen tien keer in de week een tramreis maakte (naar school en terug). Normaal fietste ik altijd en overal naartoe. Maar na mijn knie-operatie ging dat niet meer. In eerste instantie stapte ik met veel tegenzin de tram in. Na verloop van tijd ging er een wereld voor mij open. Het bleek de ideale situatie om de gesprekken van anderen op te vangen zonder daar raar voor aangekeken te worden. Op een dag kwam ik op school aan en bleek ik twee tussenuren te hebben. Al mijn vrienden hadden op tijd het rooster bekeken en dus begaf ik me alleen op school. Ik besloot naar het computerlokaal te gaan en het gesprek, dat ik die dag ervoor in de tram had gevolgd, op te schrijven.
31-01-2016
Op een late middag na school, ga ik in het bushokje naast een vrouw met geblondeerd haar zitten. Een man in een vrij goedkoop pak en bril komt aangelopen. Hij begroet ons, dus wij groeten terug. De vrouw met geblondeerd haar complimenteert hem echter met zijn pak. Dan ziet de man in pak wie de vrouw met geblondeerd haar is. Ze stappen al pratend de tram in. De man in pak van middelbare leeftijd heeft de vrouw met geblondeerd haar van middelbare leeftijd lang niet gezien. Ze hebben een relatie gehad, maar hun laatste contact was – ik citeer – “gewoon kut”. De man in pak blijkt bij de vrouw met geblondeerd haar nog een voicemailbericht achter te hebben gelaten maar de vrouw met geblondeerd haar vertelt hem snel dat dit niet te verstaan was. Ze zat ook laatst nog te denken om hem weer te schrijven. “Maar dat heb je niet gedaan”, zegt de man in pak, “nee dat heb ik niet gedaan”, zegt de vrouw met geblondeerd haar.
De laatste keer dat ze elkaar hebben gezien lijkt maanden terug te zijn geweest; ze complimenteren elkaar met hoe goed ze eruitzien en praten elkaar bij. De man in pak blijkt een moeilijke tijd achter de rug te hebben gehad, zijn moeder is overleden – dit wist de vrouw met het geblondeerde haar nog niet – “gecondoleerd” “dankjewel”. De man in pak had geen beste relatie met zijn moeder. Hij wist altijd alles beter en zijn moeder ook, “zit in de genen, denk ik”. Ik vang op dat de man in pak geen/weinig geld heeft geërfd van zijn moeder. Hij zegt net terug te komen van de notaris en zegt daar te hebben aangegeven in zijn testament zijn favoriete visboer te willen noemen. Het waren een paar zware maanden voor de man in pak en hij heeft niet echt van de zomer kunnen genieten. Maar goed, hij woont nu in een “vies flatje” aan de snelweg. Hij houdt ervan met de ramen op te slapen, hij vindt het geluid van de voorbijrijdende auto’s niet erg. Hij heeft zelf geen fiets meer en doet alles met het openbare vervoer. “Veel goedkoper, ik heb nu net ook niet ingecheckt”.
De man in pak was net een garnalenkroketje gaan halen. Toen hij even moest wachten op zijn bestelling, is hij aan de overkant even in de boekwinkel gaan kijken. Hij heeft het boek van Joost Zwagerman gekocht, hij zocht er al dagen naar. De dag na de dood van Zwagerman waren al zijn boeken in no-time uitverkocht. De man in pak had zichzelf – naar eigen zeggen – getrakteerd op dit boek (en zijn kroketje). Hij hoopte dat zijn garnalenkroketje in zijn tas niet tegen zijn nieuwe boek zat aangeplakt. De vrouw met het geblondeerde haar luistert aandachtig naar dit alles met enig schuldgevoel, lijkt het. Ik ben benieuwd hoe dit is afgelopen. Of de vrouw met het geblondeerde haar uit wanhoop en schuldgevoel met hem in bed is gekropen, of dat ze hem een kus heeft gegeven en snel weer is vertrokken: ik zal het nooit weten, “Halte Keizersgracht” is aangebroken, en ik stap uit.
Diezelfde dag stuurde ik dit verhaal, met daarbij een idee over de mogelijkheid tot het maken van reclame voor toneelstukken in afgesloten ruimtes als de tram, door naar Toneelgroep Amsterdam. Een aantal dagen later kreeg ik een mail terug:
Het was een waar genoegen om je voorstel te lezen en we houden het zeker in het achterhoofd. Je schrijftalent valt me direct op. Complimenten! Laat me weten of je binnenkort eens tijd hebt om een half uurtje TA te bezoeken, dan kunnen we elkaar in levenden lijve spreken.
Ik kreeg een rondleiding door De Stadsschouwburg, werd voorgesteld aan Ivo van Hove als 'het meisje dat een goede brief schreef' en mocht overal achter de schermen kijken. Ik liep dan wel met krukken maar had de dag van mijn leven.