Met een tas in mijn hand trek ik de deur achter me dicht. Het is ongeloofwaardig leeg en stil onderweg naar de supermarkt, alsof niemand hier woont. Misschien is dat ook wel zo, misschien zijn er steeds minder mensen die hier nog echt leven. Misschien wordt het centrum op gegeven moment net als het CBD in London: een zakendistrict met een hoge concentratie van bedrijven en commercie en vrijwel geen bewoners. Terwijl ik door de Utrechtsestraat loop, denk ik aan A La Carte, de Molen Bakkerij en boekhandel Veenstra; alle zaken die hier niet zo lang geleden nog zaten. De huur ging met een factor vier omhoog en daar valt niet tegenop te verkopen. Ze moesten de deuren sluiten. Nu zitten er in al die panden dure kledingwinkels met 'internationale allure'. Ik doe mijn boodschapjes en wandel weer terug. In de Kerkstraat kijk ik goed rond, op zoek naar een teken van leven. Is het nou echt zo uitgestorven hier of het lijkt het maar zo? Mijn ogen vallen op een vogelhuisje, in allerlei verschillende kleuren en met een scheef dakje, duidelijk gemaakt door een kindje. Zie je wel, denk ik, er wonen hier nog wel mensen! Wanneer ik dichterbij kom, zie ik dat er iets op het vogelhuisje staat geschreven: TE HUUR staat er in kinderschrift.
