‘Wil je koffie voor me zetten?’
Mijn vaders hoofd en zijn warrige net-uit-bed-haar komt nog maar net boven de balustrade uit maar mijn moeder heeft hem al in de smiezen.
'Goeiemorgen.', zegt hij.
'Goeiemorgen.', zeggen wij.
‘Ik ga zo eerst even de krant halen en een croissantje. Wil jij er ook een?’
Mijn vader doet op zaterdag altijd zijn rondje door de Utrechtsestraat. Dan haalt hij bij de bakker broodjes en croissantjes, bij de sigarenboer de Volkskrant, Volkskrant Magazine en de PS van de week en bij de kaasboer kaas.
‘Nee ik wil alleen koffie.’, zegt mijn moeder vastberaden.
‘Vrouwtje... Ik ben net wakker. Dat moet je maar even zelf maken.’
‘Nou.’, zegt mijn moeder teleurgesteld.
‘Oké vooruit.’ Hij loopt naar het espressoapparaat.
Ik wil hem vragen of hij zijn eigen ruggengraat laatst nog heeft gezien. Maar het is waarschijnlijk te vroeg voor dat soort grapjes.
‘Hij wordt gelijk aan het werk gezet.’, zeg ik dan maar, als de alwetende verteller in een verhaal.
‘Maar hij houdt van me, daarom doet hij het.’, zegt mijn moeder.
‘Ja ik begrijp het ook niet waarom ik het doe, Eva. Blijft ze daar uren zitten smachten naar koffie en wachten tot ik naar boven kom.’
‘Het eerst wat ik dacht toen ik je zag was koffieee.’
Mijn vader moet lachen.
Terwijl hij de melk opklopt, denk ik: is dit wat een huwelijk is? 'Kijk eens.', hij zet de koffie naast mijn moeder op het bijzettafeltje.
Opgewekt kijkt mijn moeder van de Funda-website op haar iPad naar mijn vader. 'Dankjewel lieverd.'
Stiekem klinkt dat zo slecht nog niet.