Toen ik nog heel klein was, zaten we altijd met een kleedje vol oude rotzooi op de stoep voor Café Krom. Elke euro die we verdienden, werd (door mijn ouders) gelijk uitgegeven aan koffie of bier bij Krom. Oftewel we verdienden niks maar verloren ook niks: we speelden quitte.
Een aantal jaar later, hadden Pien en ik al snel door dat er een veel eenvoudigere manier was om geld te verdienen. Niet dat gehannes om een paar euro voor wat speelgoed, maar het échte werk. Zowel op het Rembrandtplein als op het Amstelveld werden elk jaar grote feesten georganiseerd. Alle drankjes werden in een plastic beker geserveerd. Bij het eerste drankje betaalde je, in de hoop dat je hem bewaarde, een euro extra voor de beker. Toch waren veel mensen of te lui of te zat om zich echt over hun beker te ontfermen. Na een uur lagen de bekers er voor het oprapen maar niemand die het deed. Behalve wij. We begonnen aan de ene kant van het plein, gaven elkaar een knik en doken dan de stampende en dampende mensenmassa in. Slalommend door alle benen baanden we ons een weg naar de overkant. Onze ogen gespitst op plastic bekers. Wanneer we aan de andere kant van het plein uit de mensenmassa kropen, hadden we allebei een toren - twee keer zo hoog als onszelf - verzameld. Met een grote glimlach liepen we naar de bar en wisselden de bekers in voor geld. Zo verdienden we ieder, in een mum van tijd, minstens dertig euro. Als we alle bekers van de grond hadden geraapt, gingen we langs de feestgangers om te vragen of wij hun lege beker naar de bar konden brengen. We waren nog kleine grietjes, allebei met blonde haren, die van mij zelfs in twee vlechtjes, oftewel: te schattig om nee tegen te zeggen. Ook daarmee verdienden we makkelijk nog eens twintig euro.
Aan het eind van de middag, nog voor het donker was en het echt grimmig werd, liepen wij met een stapel biljetten weer richting huis. Stinkend naar bier en rook deden we nog één rondje lang alle kraampjes in de Utrechtsestraat. We trakteerden onszelf hooguit op een ijsje, de rest van het geld bleef in onze zakken, want: quitte spelen deden wij niet.