'Hee Eva, wat goed!', mijn moeder geeft me een zoen op de wang. 'Paul! Kom eens', roept ze het trapgat in naar mijn vader die beneden twee glazen wijn staat te schenken, 'snel!' Ik hoor mijn vader zijn pas versnellen. 'Nou mam, straks denkt ie nog dat er iemand dood is.' 'Het is goed nieuws! Goed nieuws!', roept ze er achteraan.
Verwachtingsvol stapt mijn vader het dakterras op. Ik pak het mailtje erbij en begin voor te lezen: 'Beste Eva, Gefeliciteerd! Je bent geselecteerd voor Erasmus uitwisselingsplaats universiteit van je 1e keuze: Katholieke Universiteit Leuven binnen de uitwisselingsovereenkomst 0223 - Philosophy and Ethics voor het 1e semester van 2020-2021.'
'Yessss!'. Hij zet de glazen wijn neer en geeft me een high-five. 'Dan hebben we in ieder geval een reden om te drinken hè.', zegt mijn moeder terwijl ze een glas wijn pakt. 'Ja proost! Of wat zeggen ze in België?', vraagt mijn vader. 'Salut!', roept mijn moeder zo overtuigend dat ook wij 'Salut!' roepen. (Later lees ik dat salut slechts een begroeting is en je schol zegt als je proost).
We gaan aan tafel. De tweede avond van het jaar dat we op het dak kunnen eten. Ik heb een viscurry gemaakt. Hij is alweer bijna op.
'Hee maar met Erasmus hè' - O nee, gaat hij nou wéér over die beurs beginnen - 'dan krijg je volgens mij dus gewoon gratis geld.', zegt mijn vader.
'Nou je moet dan wel een beurs aanvragen.'
Hij haalt zijn schouders op.
'Ja een beurs moet je wel aanvragen ja.', zegt mijn moeder ter bevestiging.
'Wel grappig dat we dit gesprek al minstens drie keer hebben gevoerd.'
Mijn vader kijkt wat verontwaardigd. Mijn moeder moet lachen.
'Ja maar goed', vervolgt mijn vader, 'dan vraag ik ernaar en dan weet je het niet.'
'Wat weet ik niet?'
'Nou hoeveel je dan krijgt bijvoorbeeld.'
'Iets van twee vijftig volgens mij.'
'Oh. Zo zo.'
'Ja ik weet het niet precies. Het maakt me ook niet zoveel uit.'
'Dat begrijp ik dan weer niet.'
'Wat?'
'Dat je dat niet wilt weten!'
'Ja zoek het dan lekker zelf uit als je het zo graag wilt weten.'
'Nou Eva... Wat heb jij?', vraagt mijn moeder.
Het blijft even stil.
'Ik had nog druiven gekocht.', zeg ik dan.
'Ja lekker, pak maar.', zegt mijn vader.
Met puppy ogen en een pruillip kijk ik hem aan.
Hij moet lachen: 'Je bedoelt zeker dat ik ze moet gaan halen.'
'Oké oké, ik haal ze al.' Ik spring van tafel en ren naar beneden.
Ik was de druiven onder de kraan en twijfel of ik de tros in drie stukken zal knippen. Nee te veel moeite. Bovendien is delen veel gezelliger. Met een glimlach zet ik druiven op tafel, zoals ik dat (op een goede dag) ook bij mijn horeca-baantje deed. Een voor een plukken we een druifje terwijl de zon langzaam zijn kop laat zakken.
Ik ga ze nog missen, denk ik, daar in Leuven.