Afgelopen week kwam Muriël eten. Ze vertelde over een vriendin die geneeskunde studeert. Door de coronacrisis zijn haar coschappen een jaar opgeschoven. Ze had besloten om voor twee maanden naar Florence te gaan en daar schilderles te nemen. 'Wacht? Hoe heet die school? Zou ik haar nummer mogen?'. Voor ik het wist, had ik haar een berichtje gestuurd of we een keer konden bellen. Gisteravond belde ik met haar. 'Ik kan het echt zo erg aanraden', zei ze. 'Ik had zelf nog nooit echt geschilderd maar je bent in zo'n inspirerende omgeving dat ik nu met trots naar mijn eigen werk kan kijken'. Ze vertelde dat het er erg "op z'n Italiaans" aantoe gaat: 'Er zijn niet echt vaste uren. Je krijgt gewoon een werkplek tot je beschikking en er is altijd begeleiding om je op weg te helpen met een opdracht. Als je je aanmeldt voor schilderen, kan je ook elk moment ineens met aardewerk gaan werken, of gaan tekenen of sculpturen met klei of je verdiepen in architectuur en kunstgeschiedenis. Je bent super vrij en je kan zelf bepalen hoe je je uren indeelt'. Ik begon te glunderen van enthousiasme. 'De eerste woensdag dat ik daar was, kwam er iemand naar me toe die vroeg of ik wilde modeltekenen. Twijfelend zei ik ja en niet veel later liep er iemand in z'n nakie naar binnen', ze lachte hard. 'Het was een hele bijzondere ervaring'. Eigenlijk zou ik komend half jaar moeten gebruiken om geld te verdienen in plaats van geld uit te geven maar inspirerende ervaringen zijn ook veel waard: misschien wel onschatbaar. Dus wie weet stuur ik jullie in maart of april een zelfgeschilderd kaartje vanuit Florence. Groetjes Eva zal erop staan, met een kus van het naaktmodel.
- Eva Voogt