Gezicht zo wit, net een canvas.
Met een pen trek ik alle lijnen.
Ik maak een wandeling door de sleuven,
vertoef even bij de mondhoek
en waag me dan toch naar het puntje van de neus.
Ik omzeil het zwarte gat:
een moedervlek zo groot dat ik er liever niet instap.
Ik plof zacht neer in de oorschelp,
luister naar het doffe gebons galmend in de verte.
Ik neem de trein naar de uithoek van het oog,
en wacht op het vallen van de traan.
Hier wil ik best opgesloten zitten,
hier in mijn eigen bestaan.