Tijdens de eerste lockdown droomde er ik nog van. Op 17 mei schreef ik:
Nu mijn uitwisseling geannuleerd is, heb ik mijn zinnen gezet op het vinden van een nieuwe woning in Amsterdam: een zelfstandige woning. Misschien neem ik dan een abonnement op NRC of Het Parool en word ik eindelijk iemand die 's ochtend bij haar koffie de krant doorneemt, iemand die al haar favoriete kruiden in de keuken heeft staan, iemand die haar platenspeler laat maken en dan 's avonds voor het slapen gaan nog een plaatje draait. Ik houd mijn verwachtingen laag, waarschijnlijk krijg ik de woning niet, maar dat kan ik aan en dan blijf ik gewoon doorgaan.
We zijn een half jaar verder: ik heb nog geen abonnement op NRC of Het Parool, ik heb al wel een aardige kruidencollectie, mijn platenspeler bleek helemaal niet kapot te zijn én ik heb een huis. Een eigen huis met meer raam dan muur. Aan de ene kant kijk ik uit over de Vergulden Eenhoorn, een stadsboerderij uit 1702 met een zee aan lichtjes in de bomen. Aan de andere kant kijk ik uit op de Rembrandttoren. Vroeger was ik al gefascineerd door het knipperende lampje bovenop de Rembrandttoren. Ik staarde ernaar tot ik scheel keek. Alsof het me riep. Alsof ik als kleine Eva, starend naar het knipperende lampje in de verte, wist dat ik er ooit zou wonen.