Ik zag gister op het nieuws dat er een tekort was aan seizoensarbeiders nu honderdduizenden seizoensarbeiders door de coronacrisis niet kunnen of durven komen. 'Ik wil best een tijdje op het land werken.', zei ik tegen het televisiescherm.
Vandaag zocht ik op het internet naar de mogelijkheden. Ik klikte op een link naar Kasgroeit: een bemiddelingsplatform voor personeel in land- en tuinbouw tijdens de corona-crisis. Precies wat ik zocht. Er waren al 255 andere mensen die zich beschikbaar hadden gesteld, waaronder een zzp-chef, een gepensioneerde en een jongen van 18, en maar 2 advertenties van bedrijven die opzoek waren naar personeel. Van deze twee was één een tuinderij in Etten-Leur. De beschrijving luidde als volgt: Heb je zin om aardbeien te plukken op de volle grond (wel op de knieën net als vroeger?) dan ben je van harte welkom op ons familiebedrijf. We werken ongeveer met 15 personen. Eventueel huis vestiging op ons bedrijf aanwezig.
Geen idee waar Etten-Leur ligt maar de zin 'wel op de knieën net als vroeger' trok me over de streep. Ik besloot een mail te sturen: 'Dag mevrouw van Rijn, het lijkt me heerlijk om een aantal weken bij jullie aardbeien te plukken. Ik zou bijvoorbeeld drie weken in juni kunnen. Ik ben instaat en bereid tot hard werken.'
'Hoi Eva', stuurde ze terug, 'Ik ben Wendy'. Ze dacht inmiddels wel voldoende personeel te hebben maar ze zou me op de reservelijst zetten. 'Want je weet het nooit hè', schreef ze. Ze verwachtte na half mei haar vaste medewerkers uit Roemenië over te kunnen krijgen. 'Zij werken al heel veel jaren bij ons en dat is fijn'. Ze gaf aan dat hun payrollbedrijf de lonen regelen en dat dit het minimum is voor seizoensarbeiders. 'Sorry dat het laag is maar we kunnen er echt niets aan doen dat we in een schrale sector zitten. Het is voor ons keihard werken om overeind te blijven terwijl de supermarkten er met de winst van doorgaan'. En tot slot: 'Ik hoop je voldoende geïnformeerd te hebben'.
Dit is meer informatie dan ik had kunnen wensen. Ik voel me bijna geneigd om mijn aardbeien voortaan direct van haar te kopen in plaats van via de supermarkt. Het feit dat het weinig zou betalen, maakt me niet uit. Ik had al eens eerder overwogen een tijd op een boerderij te werken maar dan via WWOOF op vrijwillige basis. Dus dan is die 8,89 euro per uur toch mooi meegenomen.
Het zou dus kunnen dat ik deze zomer ineens in Etten-Leur aardbeien sta te plukken - dit ligt overigens in Brabant (heb ik net even opgezocht) - want om Wendy te quoten, je weet het nooit hè.