Hallo en sorry voor het schrijven in het Engels. Yes, we are currently open for clients by appointment, during these strange times. When were you wanting to visit the gallery?
David van Dartel is een relatief jonge fotograaf uit Nederland. In zijn serie 'Op Vlieland' portretteert hij zijn vrienden en geliefden in dromerige duinlandschappen. Opgetogen liet hij via Instagram weten dat hij in Elliott Halls Gallery zou exposeren. De opening was nog niet geweest of de lockdown werd al aangekondigd. Ik besloot de galerie een bericht te sturen in de hoop toch langs te mogen komen.
Fay! Ga je donderdag met me mee naar Elliott Halls Gallery? We mogen langs komen, alleen moeten we misschien wel doen alsof we iets gaan kopen.
Vijf minuten voor onze afspraak staan Fay en ik klaar bij de ingang van Elliot Halls Gallery. Er komt een vrouw aangelopen met een bos sleutels. 'Dat is d'r.', zeg ik nerveus tegen Fay. Ineens voel ik me schuldig, nu ik besef dat ze speciaal voor ons haar deuren opendoet.
'Hello, you must be Eva.'
HATSJOE, Fay niest, 'I don't have coronavirus.', zegt ze snel.
Ze lacht en houdt de deur voor ons open. 'Please, take your time'.
De galerie bevindt zich onder een spoorwegviaduct. Ik staar naar een portret van een jongen alleen op het strand. De wind giert langs me heen, zandkorrels kietelen tussen mijn tenen. De jongen rent van me weg. Ik wil schreeuwen en achter hem aanrennen maar word wakker van het denderende geluid van een trein die boven me passeert. Ineens sta ik weer in de galerie met Fay en de galeriehouder. Ik loop naar de volgende foto. Het is een portret van een jongen die uit zee opspringt: zijn hoofd is bewogen en zijn gezicht niet te herkennen, de waterspetters vliegen langs hem heen. Prijs: 600,00. Rustig loop ik verder.
De galeriehouder vertelt ons hoe ze in contact kwam met David - hij had ooit een relatie met haar stagiaire - en wat voor een aardige jongen het is. 'You should come to the opening and meet him!' Ik laat mijn contactgegevens achter. We bedanken haar uitvoerig en wandelen met lege handen maar een vol hoofd richting huis.