In de vijfde klas van de middelbare school had ineens iedereen Tinder. Leerlingen zaten al 'swipend' in de les: verschrikkelijk als ik er over nadenk na het kijken van 100 dagen voor de klas (aanrader!). Ik ben er altijd ver vandaan gebleven. Het feit dat je iemand keurt op basis van een paar foto's heb ik nooit een prettig idee gevonden.
"Je moet er niet zo zwaar over nadenken.", zei mijn nicht laatst. "Het is een beetje als shoppen. Je kijkt gewoon of je iets leuks ziet en zo niet kijk je verder". Ik lachte haar opmerking weg, maar stiekem zette het me wel aan het denken. Misschien heb ik inderdaad een te romantisch beeld van het ontmoeten van iemand. We zitten tenslotte in de 21ste eeuw waar niks meer aan het lot wordt overgelaten. Ik besloot Bumble een kans te geven: een datingapp waar de vrouw als eerste een berichtje moet sturen, anders verdwijnt de 'match'. Toen ik voor mijn profiel foto's van mezelf moest uitzoeken, kromp ik ineen van ellende. Kom op Eva niet zo aanstellen, zei ik tegen mezelf. Na kort overleg met vriendinnen koos ik vier foto's en begon met swipen.
Ineens had ik een match. Ik stuurde: Hoi, je bent de eerste persoon die ik hierop spreek. Dit klinkt als een slappe openingszin maar het is echt zo. Hij stuurde terug: Ik ga nu tom kai kai soep maken en dat is voor vier personen maar we zijn maar met z'n tweeeën. Dus je bent welkom!, met zijn adres erbij. Wow, dat gaat snel. Een leuk aanbod maar waar ik nog niet helemaal op was voorbereid. Ik bedankte hem vriendelijk en drukte nerveus de app weer weg. Vandaag liep ik met een vriend door het Vondelpark die, net als ik, nooit iets van datingapps moest hebben maar er nu ook aan is begonnen. "Het is de lockdown hè?", zei hij. Ik knikte: de absolute stilte en het gebrek aan contact wringt ons in rare bochten.