Mijn vader en broer zeiden dat ik mijn auto theorie makkelijk zou halen. 'Dat lukt je echt wel', zei mijn broer. Hij had het zelf namelijk in één keer gehaald (maar wel drie keer over praktijk gedaan). Juist door hun 'geruststellende' opmerkingen, kreeg ik extra zenuwen. Hoeveel cm mag een stok uit het raam steken, hoe lang mag een aanhangwagen zijn, met wat voor mist mag je wel de weg op en met voor mist niet: ik werd gek van de hoeveelheid details afgewisseld met informatie over wat een auto en een zebrapad is. Maar ik leerde stug door en reserveerde een theorie-examen via de website van het CBR. Ik koos een datum en tijd die mij schikte (28 maart 2019 om 12:00 uur) en ging er vanuit dat mijn locatie bekend was (of ik dacht dat ik dit al had aangeklikt, ik weet het niet meer). Op de dag van mijn theorie-examen nam ik vol zenuwen de trein naar Sloterdijk. Om 11:50 kwam ik aan bij het CBR, perfect op tijd. Ik had via de mail een code ontvangen, 4709, en tikte deze in op een computer die bij de ingang stond. XXX, drie rode kruisen kwamen groot in beeld. Dit nummer is niet bij ons bekend, stond er. Ik probeerde het nog een keer: XXX. Dit meen je toch niet. Mijn hoofd begon te gloeien, verward keek ik om me heen. Ik liep naar de dame achter de balie: 'Dag mevrouw, ik heb een examen op dit tijdstip en op deze datum geboekt, kijk maar.' Ik liet haar de mail op mijn telefoon zien. 'Maar mijn code werkt het niet!' Ze deed haar leesbril op en keek geconcentreerd naar mijn telefoon. 'Maar dit is in Goes.' 'Goes?!' 'Ja Goes, woon je daar soms?' 'Nee ik woon gewoon hier in Amsterdam. Waar is Goes dan?' 'Goes ligt in Zeeland, daar heeft u uw theorie-examen gereserveerd.' Ze gaf me mijn mobiel weer terug. Stomverbaasd keek ik nog eens naar de mail: Je doet je theorie-examen bij het CBR-examencentrum op M.A. de Ruijterlaan 2, 4461 GE Goes, zag ik staan. Ik sloot mijn ogen en durfde ze bijna niet meer open te doen. 'Sorry mevrouw, dit heb ik echt helemaal over het hoofd gezien. Is er nog een mogelijkheid dat ik het hier kan doen?' Ze keek me onderzoekend. Ik verroerde geen vin. 'Ga maar even zitten dan', zei ze uiteindelijk. Ik nam plaats op één van de banken en keek om heen: allemaal zwetende pubers wachtend op hun beurt. Net de SOA-kliniek, dacht ik. (Niet dat ik weet hoe het daar is natuurlijk). De minuten verstreken en één voor één werden de mensen om me heen opgeroepen. Het was inmiddels 12:35 en ik had nog steeds geen examen gemaakt. Ding Dong, klonk het door de luidspreker, Het meisje uit Goes kan nu haar examen doen. Het duurde even voor ik begreep dat ik dat was. Dat ben ik... Dat ben ik!, wilde ik door de hal roepen. Nog nooit was ik zo trots geweest om het meisje uit Goes te zijn. Ik stond op, keek enorm dankbaar naar de dame achter de balie en ging door het poortje heen. Met zwetende handjes begon ik de vragen te beantwoorden. Het klokje telde zijn laatste seconde: een dikke vette rode duim omlaag verscheen op mijn beeldscherm. Eén fout had ik te veel, één fout. Ik kon wel janken. 'Niet gehaald', zei ik schuldbewust tegen de dame achter de balie. 'Ach volgende keer beter', zei ze waarna ze mij een knipoog gaf.
En jawel hoor, ze had gelijk, de dag erna haalde ik mijn theorie-examen alsnog.