Koningsdag was natuurlijk gecanceld, zoals jullie al wisten. Nu hadden Fay en ik het idee om het toch in het klein te vieren. We legden ons kleedje uit, net na de Amsterdamse Brug, naast het leeuwen-standbeeld als kleine knipoog naar ons vaderland. Even later sloten twee andere vrienden - op gepaste afstand - aan. We schonken voor iedereen gin&tonic's en genoten van de voorbijgaande boten. Wat een heerlijk rustige koningsdag, dachten we nog.
Op de terugweg maakten we een rondje door de stad om te genieten van de avondzon. Maar lang genieten konden we niet: de ketting van mijn racefiets schoot eraf en ik ging vol op mijn bek. 'Ga maar even zitten, Eef', zeiden mijn lieve vrienden. Ik had niet het gevoel dat er echt iets mis was maar mijn kin stopte maar niet met bloeden. 'Ik breng je naar huis', zei Fay. Toen ik thuis was, riep ik naar mijn ouders dat ik van de fiets was gevallen en mijn kin had bezeerd. 'Laat eens kijken.', zeiden ze in koor.
Tien minuten later zat ik in de auto naar de Eerste Hulp: mijn vader achter het stuur en ik met een bebloed zakdoekje onder mijn kin. Ik voelde me zo'n sukkel dat ik nu naar het OLVG moest voor een schrammetje terwijl de zorg dag en nacht bezig is om corona-patiënten te behandelen. Maar toen ik daar aankwam, was er letterlijk niemand. Ik mocht gelijk door. 'Zo wel rustig hé, voor een koningsdag?', vroeg ik de doktor. 'Ja zeker. Normaal gesproken ligt het hier vol met dronken patiënten die geen woord meer kunnen uitspreken. Daarnaast nemen de corona-patiënten ook af.', zei ze. Ze keek naar mijn kin. 'Oei dat is geen schrammetje maar een flinke snee. Het heeft de vorm van een T dus dat kunnen we niet verhelpen met wat lijm'. 'Kijk maar weg hoor, pap', zei ik tegen mijn vader terwijl ze me de verdoving toediende. Ik kreeg niet één prikje maar een stuk of zes. Vervolgens begon ze mijn kin te hechten. Het voelde net alsof ze een gaatje van mijn trui dichtnaaide maar dan in mijn kin. Vier hechtingen had ze nodig om het mooi te dichten. Inmiddels zit ik weer thuis met een enorme pleister op mijn kin. Over een week mogen de hechtingen eruit.
Ik zal hier hoe dan ook een litteken aan overhouden maar ergens vind ik dat nog geen eens zo erg. Ik zie het als een aandenken, niet aan koningsdag 2020 maar, aan de zorg. De zorg die zeker in deze tijden al ons respect verdient. De zorg die onmisbaar is en altijd onmisbaar zal blijven.