Rutte liet weten dat we niet meer samen mochten komen met meer dan 100 man.
Heel serieus namen we het toen (let op: bijna twee weken geleden) nog niet.
Ik ga vanavond gewoon nog naar een feestje hoor, liet ik in de Familie-app weten.
Niet veel later appte mijn broer terug: Je kan ook een besmettingsfeestje geven. Zodat je het alvast gehad hebt voordat de ziekenhuizen écht allemaal vol zijn.
Mijn moeder was iets minder enthousiast: Wel voorzichtig hoor lieverd. Niet zoenen en geen ander lichamelijk contact lijkt me.
Ik keek voor de zekerheid in het Facebook-evenement van het feestje, daar lieten ze het volgende weten:
Lieve mensen niet gevreesd, dat griepje waait wel weer over. Vanavond gaan we lekker dansen!
Zonder enige échte twijfel kwam ik die avond samen met vrienden. De alcohol werd geschonken, de broccolisoep gepureerd en de corona-grapjes gingen over en weer.
Tot het bericht kwam dat ook alle universiteiten dicht zouden gaan. Ineens werd het serieus: schoolvertraging, tentamens die mogelijk in de zomer ingehaald moeten worden…
Nog. even. niet. aan. denken.
Proost, OP HET LAATSTE FEESTJE.
Swingend gingen we de nacht in en aan 1,5 meter afstand werd zeker niet gehouden. We eindigden in een café waar ik een oude bekende tegenkwam. In de ochtend zei ik hem gedag en dacht terug aan het appje van mijn moeder.
Sorry mam maar het was een uitzonderlijke situatie.