Ik volgde afgelopen twee maanden het vak Vrouwen & Kunst van de bachelor Kunstgeschiedenis. Sommige hoorcolleges waren heel interessant. Bijvoorbeeld het hoorcollege over Womanhouse: een huis in LA dat in 1972 zes weken gerund werd door een groep vrouwelijke kunstenaars. Het huis bestond uit zeventien kamers en in elke kamer was een kunstinstallatie van een andere vrouw te zien. De vrouwen bekritiseerden, zowel in de kunstinstallaties als in avonden met performance art, de bestaande genderrollen.
Andere hoorcolleges vond ik minder sterk. Zo was er een gastdocent die vertelde over de omslag tijdens het impressionisme waarbij vrouwen voorheen onderdrukt waren en tijdens het impressionisme meer eigen agency kregen. Volgens haar was dit te zien aan de manier waarop vrouwen werden afgebeeld op schilderijen, voor en tijdens het impressionisme. Ze liet ons een aantal schilderijen zien. 'Kijk maar naar haar gezicht: zo verveeld, geen sprankje geluk of hoop'. Ik had zo mijn twijfels bij haar theorie. Zoals een andere studente opmerkte: 'Kijkt ze niet gewoon verveeld, omdat ze al een dag zit te poseren voor het schilderij?'. Aan het eind van het hoorcollege was het tijd voor vragen. In de zoom-call zag ik voornamelijk vrouwelijke studenten en een paar mannen van middelbare leeftijd. Een man verhief zijn stem om een vraag te stellen. 'Ik geloof best dat vrouwen het lastig hadden vroeger...'. Ik zuchtte. 'maar jongens dan? Sommige jongens moesten bijvoorbeeld tegen hun wil in het bedrijf van hun vader overnemen'. Mijn wangen begonnen te gloeien, vol ongeloof keek ik naar de man op mijn beeldscherm. 'Nee zeker... Zeker.', begon de docent. 'Ik wil ook zeker niet ontkennen dat jongens het moeilijk kunnen hebben gehad, alleen dit vak heet Vrouwen & Kunst dus ik dacht ik richt me op vrouwen...'. De man keek ik wat beteuterd in de camera en bleef verder stil. Met moeite hield ik mijn lach in.
Was het toch nog een nuttige les.