Het zijn, als je dit leest, 67 dagen geweest. Nog zo'n 2800 dagen te gaan en ik heb het niveau van een professioneel schrijver bereikt (volgens de 10.000 uren regel).
'Ik denk dat ik stop als de horeca weer opengaat.', zei ik een paar weken terug tegen mijn ouders. Daar moesten ze erg om lachen. Het is niet dat ik na een biertje geen tekstje meer kan schijven; het is meer dat de heropening van de horeca voor mij symbool staat voor een nieuwe periode.
Op dit moment woon ik al 67 dagen bij mijn ouders thuis (sinds twee jaar uit huis te zijn). Ik slaap lang, ik kook, sport en schrijf veel. Geen feestjes, geen kroegen; geen afleiding. Rond 1 juni ga ik weer in mijn eigen huis wonen. Ik zal het ritme dat ik hier heb opgebouwd niet daar voort kunnen zetten, ben ik bang. Ik zal weer af en toe een kroeg instappen, mij richten op wat ik volgend jaar ga doen, en weer meer mensen zien.
Dit is niet mijn laatste dag. Ik schrijf door tot we allemaal weer van een biertje op het terras kunnen genieten - een koud vers getapt vaasje in de avondzon, zie je het al voor je? - want toen ik de blog begon, schreef ik: Straks zitten we weer op het terras met een biertje maar voor het zover is: geniet van mijn Dagen. Ik had toen nooit gedacht dat 'straks' bijna 80 dagen zouden zijn.