LIEVE KINDEREN, WE MISSEN JULLIE, staat er in grote letters op de ramen van mijn oude basisschool. Zouden ze bij deze tekst ook nog aan mij refereren, denk ik, terwijl ik over het schoolplein loop.
Het is lang geleden dat ik hier op school zat. Het schoolgebouw is, naast een likje verf, niet veel veranderd maar het schoolplein wel. Alles is ineens super strak en netjes. Nergens kan je je nog aan stoten, of vuil door raken. Alle kinderen komen van school zonder vlekken of schrammen om later alleen maar harder te vallen.
In “mijn tijd” was het nog niet zo glad getrokken als nu. Een enkele keer zaten er schotgaten in de bomen, of waren er ramen gebroken en computers gestolen. Met herfst, op zoek naar bladeren en kastanjes voor onze herfstukjes, brachten wij ook andere dingen mee naar binnen: bierdopjes, wietzakjes en soms zelf naalden. Dingen die voor ons net wat interessanter waren.
Echt gevaarlijk was het allemaal niet en als contrast met het publiek en de omgeving van de basisschool, alleen maar leuk. Nu ik hier weer loop en me verbaas over de hoeveelheid rubbertegels, bankjes en speeltoestellen ervaar ook ik een gevoel van weemoed. Weemoed naar het oude schoolplein, weemoed naar toen.